Αὐτὸ ποὺ εἴμαστε.

Καὶ αὐτὸ ποὺ δὲν εἴμαστε…

Αὐτὸ ποὺ θὰ θέλαμε νὰ εἴμαστε ἀλλὰ δὲν καταφέραμε νὰ γίνουμε καὶ αὐτὸ ποὺ κρύβουμε γιὰ νὰ μὴν δοῦν οἱ γύρω μας…

Πόσο ἀστεῖο εἶναι ὅμως ὅλο αὐτό;

Πόσο πολύ μᾶς μεγαλώνει τήν μοναξιά;

Πόσο πολύ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τούς στόχους μας;

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ ἀποδέχομαι τὸν ἑαυτόν μου γιὰ κάθε του πράξιν… γιὰ κάθε του σκέψιν… γιὰ κάθε του ἐπιθυμία…

Εἴμαι αὐτὸς ποὺ εἶμαι, διότι ἔτσι ἔπρεπε, ὄφειλα, ἀντιλαμβανόμουν… 

Αὐτὸ λοιπὸν ἀξίζει νὰ τὸ τιμῶ καὶ νὰ τὸ σέβομαι.

Ὅταν κρύβω τὸν πραγματικό μου ἐαυτόν, δὲν τὸν κρύβω ἀπὸ τοὺς ἄλλους… Τὸ μόνον ποὺ ἐπιτυγχάνω εἶναι νὰ θέτω ἀνάμεσά σὲ ἐμένα καὶ στοὺς ἄλλους σκιές…

Ὅταν κρύβω τὸν πραγματικό μου ἐαυτὸν ὅμως τὸν κρύβω ἀπὸ ἐμέναν… Ἐμέναν προσπαθῶ νὰ πείσω πὼς δὲν εἶμαι αὐτὸ ἤ τὸ ἄλλο… Οἱ ἄλλοι ἴσως ἤδη νὰ γνωρίζουν…

Ἡ ἀρχὴ ὅμως, γιὰ νὰ ἀλλάξω τὴν ζωή μου, ξεκινᾷ ἀπὸ ἐμέναν καὶ ἐπιστρέφει ΠΑΝΤΑ σὲ ἐμέναν…

Αὐτὸ ποὺ μὲ ἀφορᾷ καὶ ποὺ ἐκεῖ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπικεντρωθῷ, δὲν εἶναι τὸ νὰ ξεκινήσω νὰ καταθέτω στοὺς γύρω μου τὶς κρυφές μου σκέψεις καὶ ἐπιθυμίες. Ἡ ἀρχὴ λοιπόν, γιὰ κάθε ἀνατροπή, ξεκινᾷ ἀπὸ τὴν ἀποδοχὴ αὐτοῦ ποὺ εἶμαι. 

Μόνον ὅταν ἀποφασίζω νὰ ἀποδεχθῷ ἀπόλυτα καὶ δίχως ἀμφιβολίες τὸ ποιὸς εἶμαι, τότε καὶ μόνον τότε μπορῶ νὰ θεωρήσω δεδομένον πὼς ναί, νίκησα. Διότι τὸ πρῶτο βῆμα πάντα εἶναι τὸ ἥμισυ τοῦ παντός.

πηγή